ilk evimizin bahçesinde bir dolu çocukla dolu dolu çocukluk yıllarım... aslında çok şanslı olduğumu, ama aynı zamanda hayatıma giren insanlara karşı çok vefasız olduğumu da görüyorum. geçmişten geleceğe aslında hep fakirleşiyoruz. çünkü birbirimizi her geçen gün daha az seviyoruz. çünkü bilincimiz hislerimizi kalbimizi ezip geçiyor. insan en çok safken mutludur.

aslında şimdiki çocukların da benim çocukluğumun gerçekliğini yakalayamayacağını görüyorum. şanslı olan biziz. çünkü biz gerçek insanlardık o zamanlar. artık sanal gerçekliğin içinde sanal insanlarız. biraz olsun gerçek olabildiğim için mutluyum.