uğursuz

ofiste oturmuş, dünyada cumartesi günü çalışan tek insanmış gibi hissetmeye devam ediyorum. çok boktan bir gün olacak ve günü televizyonun karşısında sızarak bitireceğim.



bazen talihsizliklerime sinirlenip kendimi cezalandırıyorum. bu öfkeyle hayatımı karartma potansiyelim olduğunu hissediyorum. sonra ertesi gün diyorum ki "ne olursa olsun sen de biliyorsun hayat güzel"



hayat kararsızlar için uygun bir yer değil.